دو سال و نیمگی ات مبارک نازنینم

این مطلب رو روز 9 اسفند که دو سال و نیمه شدی برات نوشتم ولی فرصت نشد تو وبلاگت ثبت کنم

پسر کوچولوی من مثل چشم بر هم زدنی زمان گذشت و تو امروز دو سال و نیمه شدی . کودکی پر جنب و جوش و پر هیاهو که فضای ساکت خونه ما رو تغییر داد و اکنون در دو و نیم سالگی ابراز استقلال میکند و کم کم به پدر و مادرش میفهماند که میخواهم روی پاهای خودم بایستم.

هر چه زمان میگذرد سختیهای کودکانه ات که با لذت نیز همراه است تغییر میکند.زمانی تنها دغدغه ام شیر خوردن و خوابیدنت بود .... زمانی دلدردهایت کلافه ام میکرد..... زمانی آغاز نشستن و چهار دست و پا رفتن و راه رفتنت فرایند جدیدی برایم بود .... و زمانی سخن گفتنهای شیرینت خودنمایی میکرد.

اکنون در این مرحله استقلال و متکی بودن به خودت در حال بروز است و این ویژگی پدر و مادری صبور می طلبدکه با آرامش همراهیت کنند و منو پدر تمام تلاشمان صبوری در مقابل رفتارهای این روزهای توست.

پرخاشگری ، بهانه جویی ، گریه و لجبازیهایت همه و همه فرایندی طبیعی از مراحل رشدت است که به ما یاد میدهد چگونه با تو همراه باشیم که نه لوس بشوی و نه حس استقلال و اعتماد به نفست سرکوب شود و این موضوع اندکی کار ما را دشوار میکند. تمام تلاش ما این است که تربیت اصولی داشته باشیم تا کمترین آسیبها متوجهت شود و بتوانی خوب رشد کرده به بالندگی برسی.